Ik ben tien jaar geleden afgestudeerd aan de Letterenfaculteit van de Katholieke Universiteit Brabant. Die is inmiddels opgegaan in de Faculteit Geesteswetenschappen van de Universiteit van Tilburg, maar gelukkig kwam ik bij de alumnimiddag vandaag nog aardig wat oude bekenden tegen. Niet alles verandert;-)
Er was een programma samengesteld rond social media.‘Ik Twitter dus ik besta’ was de titel. Voor mij reden genoeg om voor het eerst eens naar zo’n alumnibijeenkomst te gaan. Ik leef inmiddels enkele jaren in een wereld waarin het volkomen vanzelfsprekend is om gebruik te maken van virtuele netwerken, wat overigens wat anders is dan leven in een virtuele wereld. Het was daarom voor mij verrassend om juist op deze dag enkele sprekers te zien die overtuigd niet-Twitteraars waren. Arie de Ruijter (decaan) en Erik Borgman (theoloog), en ook Herman de Regt (filosoof) zijn niet bereikbaar op twitter. Hans van Driel (van hem leerde ik ooit om mijn eerste website te maken: ouderwets in HTML) was de enige spreker die overtuigd wél twitterde. Het leverde een leuke discussie op, waarin duidelijk werd dat er toch wat hardnekkige vooroordelen zijn.
Zo werd gesteld dat relaties in een virtuele wereld nooit van eenzelfde waarde kunnen zijn als relaties in de echte wereld. Daar ben ik het op zich mee eens, maar ik zie de twitterwereld dus niet als een virtuele wereld. Het is een virtueel netwerk, maar het heeft toch echt betrekking op de echte wereld. Maar ja, kom daar maar eens achter als je zelf die grens niet een keer oversteekt;-)
Ik moest zomaar weer eens denken aan de termen digital immigrants en digital natives. Ik heb nog in een wereld geleefd zonder mobiele telefoon en weet nog goed dat de eerste pc in ons huis een harde schijf had van 40 MB, dus ik zie mezelf echt wel als een immigrant. Maar ik ging er eigenlijk vanuit dat zo’n beetje iedereen van voor 1990 dat is. Maar na vandaag wil ik toch (wetenschappelijk volledig ongefundeerd) een derde categorie toevoegen: de digital tourist.
De digital tourist weet van het bestaan van social media en toont interesse door af en toe een excursie of misschien zelfs een meerdaags tripje te boeken. Maar na het landschap te hebben bewonderd, het eten te hebben geproefd en wat locals te hebben gesproken, keert deze toerist lekker terug naar huis om aan de thuisblijvers (ja, die zijn er dan dus ook) te vertellen hoe het is geweest. Met de foto’s als mooie herinnering heeft de digital tourist helemaal geen behoefte om een permanent verblijf te organiseren, al zal een enkeling wellicht uiteindelijk toch van gedachten veranderen en die stap wél zetten.
Is dat alles erg? Nee, natuurlijk niet. De ontwikkelingen gaan snel en ik moet zelf nog maar zien of er niet een moment komt waarop ik zeg “zo, ik heb wel genoeg gezien. Ik kijk wel naar de foto’s.” Ik krijg alleen wel zin om een reisgids of iets dergelijks samen te stellen van de wereld waarin ik nu leef. Het is er zo leuk.